در ابتدای ورودی شهر بجنورد بر روی سیل گیر قدیمی (خندقی که در کمربندی بجنورد واقع شده) با هزینه پتروشیمی بجنورد پارک آبی احداث شده که جلوه خاصی به شهر داده. در این پارک آلاچیق های زیبا برای استراحت مسافرین و بازدید کنندگان این پارک وجود دارد. داخل خندق را بصورت رود مصنوعی برای قایق رانی درست کردند. این پارک زیبا در وهله اول باعث می شود هر مسافری که به بجنورد می آید از زیبایی آن لذت ببرد. همینطور شهروندان بجنوردی ,با جمعیت زیادی که دارد و کمبود پارک از این فضا استفاده کنند . ولی جای سوال است : این خندق که از غرب تا جنوب بجنورد امتداد دارد و در گذشته به عنوان سیل گیر بکار می رفته, با احداث پارکی بر روی این خندق و آب بستن بداخل سیل گیر برای استفاده قایق رانی آیا اصولی است؟ آیا برای سیل احتمالی که بجنورد از آن بی نصیب نیست و هر از گاهی شاهد آن بودیم, آیا مسئولین چاره ای برای این کار در نظر گرفتند و یا اینکه مسئولین محترم شورای شهر فقط بخاطر اینکه درست کردن این پارک هیچ هزینه ای برای شهرداری نداشته و بودجه آن را پتروشیمی بجنورد قبول کرده عجولانه تصمیم گرفتند و رای به احداث آن دادند؟! بجنورد, مرکز استان جدیدی است که نیاز به ساخت و ساز و زیباسازی فضاهای شهری دارد. بخصوص در ابتدای ورودی شهر از غرب ( جاده تهران –بجنورد) که این پارک هم در همین منطقه قرار گرفته ولی اقدامات غیر اصولی و عجولانه نه تنها کمکی به زیبایی بجنورد نمی کند بلکه در آینده باعث زحمت و اذیت شهروندان و صرف هزینه زیاد برای جبران خسارات می شود. امیدوارم مسئولان محترم شهرداری در این مورد بیشتر دقت کنند و به امید اینکه با برنامه ریزی دقیق در بلند مدت شاهد پارک ها و فضاهای زیبای شهری در بجنورد باشیم.
سید اسماعیل حسینی فرزند سید « محمدسلطان الذاکرین» در سال 1241 شمسی(1282 قمری) در شهر بجنورد متولد شد. پس از انجام تحصیلات مقدماتی در بجنورد , به نجف رفت و در آنجا به تکمیل معلومات خود پرداخت تا به درجه اجتهاد رسید. در رشته ی طب تحصیلات خود را پی گرفت و در سال 1329 قمری به تشخیص وزارت معارف حق اشتغال به حرف ی طبابت را کسب نمود و محکمه ای در بالا خیابان مشهد واقع در کوچه افشارها گشود. او همچنین به تدریس علم طب و معالجه بیماران پرداخت. قوام الحکما پزشکی عالیقدر بود و به زبان عربی و فرانسه تسلط کافی داشت. گاهی اوقات که پزشکان امریکایی و روسی شاغل در مشهد به معضلی بر می خوردند, از قوام الحکما درخواست مساعدت می کردند. او جراحی زبردست و پزشکی حاذق بود. وی پس از مدتی کار پزشکی را رها ساخت و یکسره عمر خود را وقف مطالعه و پژوهش و آزمایش کرد. در خون شناسی تحقیقات بسیار انجام داد و به رشته فیزیک علاقه مند گردید. او دستگاهی ساخت که با قرار دادن در برابر دست اشخاص, نوعی گروه خونی خاصی را جستجو می کرد. قوام الحکما در ایامی که در مدرسه نواب درس می خواند و در زمانی که برق و موتور پمپ وجود نداشت, فواره ای در حوض مدرسه کار گذاشت. وی یک سال پیش از مرگش به اختراع دستگاهی مشابه کامپیوتر نایل آمد. یک سر این دستگاه که به شکل لوله مدرج به اندازه عصا بود, در دست بیمار قرار می گرفت و در سر دیگر آن انواع داروها آزمایش می شد. دستگاه علایم منفی یا مثبت نشان میداد و داروی موثر را تعیین می کرد. برخی مقامات فرانسوی و ایرانی خواستار خرید و به دست آوردن فرمول دستگاه مزبور شدند و مبلغ هنگفتی را نیز به او پیشنهاد کردند, اما قوام با وجود نیاز شدید مالی از پذیرش این پیشنهاد سرباز زده و گفته بود:« علم فروختنی نیست, علم باید به دست صالح اش بیفتد, نه بدست اهل تجارت و من هنوز آن صالح را نیافته ام.» وی یکسال پیش از مرگش برای « حسام الدین شمس المعالی» پیغام فرستاد که محرمی جز او نمی شناسد تا نتیجه تحقیق (دستگاه های اختراعیش) را به او بسپارد و از وی دعوت کرد به مشهد بیاید. اما مرگ نابهنگام شمس المعالی هیچگاه آرزوی قوام الحکما را برآورده نساخت و چند ماهی از مرگ شمس المعالی نگذشته بود که دکتر قوام نیز به دیار باقی شتافت و اسرار علمی بسیاری را با خود به گور برد. وی 14 جلد تالیفات داشته که از جمله آثارش کتاب « الوجیزه نیریه» به عربی است.
«کتاب نیریه» که کتاب علمی است با اقدامات نیرالدوله در سال 1291شمسی (1332 قمری) در مطبعه ی خراسان به طبع (چاپ سنگی) رسیده است, حاوی خلاصه مطالب پزشکی زمان خود است. در مقدمه ای در آغاز کتاب که به فارسی آمده, قوام الحکما علت نگارش کتاب را به زبان عربی توضیح داده و به شبهاتی که سبب تنفر بعضی از تحصیل علم شریف طب گردیده, پاسخ گفته است. چون قوام الحکما کتاب را به طرز مخصوصی تصنیف نموده, ریاست معارف خراسان وی را مخترع محسوب داشته است. کتاب حاوی علوم الابدان و الادیان ذکر شده, مولف آن در مقدمه کتاب « افلاطون زمان» توصیف گشته است. قوام الحکما در سال 1325 شمسی درگذشت.
دانشوران بجنورد/ علی اکبر عباسیان- احسان سیدی زاده
رقص بجنوردی از زیباترین رقص های محلی است. این رقص بصورت گروهی اجرا می شود. رقصنده ها بصورت دایره و ترکیب یک زن و یک مرد قرار می گیرند. حرکات منظم با ریتم آهنگ و ترکیب رنگ لباس های زن و مرد , زیبایی خاصی به این رقص می دهد. چرخش دامن های پرچین و رنگی زن ها به همراه صدای سکه هایی که به جلیقه لباس آنها دوخته شده با موسیقی بجنوردی , همنوا شده و این رقص را زیباتر کرده. متاسفانه بعد از انقلاب , زن ها نمی توانند در اجرای رقص شریک باشند و برای اینکه این ترکیب حفظ شود, مردها در دو دسته با دورنگ لباس رقص را اجرا می کنند که باعث شده از زیبایی این رقص کاسته شود.
سید محمد, معروف به «آقاجان حسینی بجنوردی» در بجنورد پا به عرصه گیتی نهاد. پس از پایان تحصیلات مقدماتی به نجف اشرف رفت و در آنجا به درجه اجتهاد رسید. وی یکی از بزرگان بجنورد به شمار می امد و به همت او مدرسه «سلطانیه» بنیان گذاشته شد. آقاجان حسینی, شخصی به نا م « حاج مهمد خان» را به ساختن مسجد, مدرسه و حمامی در زمینی به مساحت 3000 متر تشویق کرد و بدینسان مدرسه علمیه بجنورد در سال 1224 شمسی (1265 قمری) بنا گردید. در سفر ناصرالدین شاه به بجنورد, از آقاجان حسینی خواسته شد موعظه نماید. او چنین کرد و پس از پایان منبر, ناصرالدین شاه که بسیار تحت تاثیر قرار گرفته بود به او لقب« سلطان الواعظین» داد و از آن پس« سید محمد آقا جان» به « حاج سلطان» معروف گردید.
دکتر اسماعیل «قوام الحکما», سید محسن« امام جمعه بجنوردی», حسین «نظام الشریعه» و محمد علی« حاج سلطان دوم» که از روحانیون و بزرگان سرشناس بجنورد بودند, فرزندان حاج سلطان بزرگ بوده اند.
از کتاب: دانشوران بجنورد/ علی اکبر عباسیان- احسان سیدی زاده
